Pankreas, mide ile onikiparmak bağırsağı arasında yer alan yaprak görünümünde bir bezdir. Onikiparmak bağırsağına açık bez olarak sindirim enzimleri döker.
Kapalı bez olarak ise kana insülin ve glukagon hormonlarını salgılar. Bunlardan insülin, kandan hücrelere glikoz geçişini hızlandırır. Bu yüzden de kanda şeker azalır. Glukagon ise karaciğerde depolanmış glikozun kana geçişini hızlandırır. Yani insülinin kandan hücrelere geçirdiği glikozun yerine, yenisini kana verir.
Pankreasın insülin ve glukagon salgılayan hücreleri,enzim salgılayan hücrelerin arasında bir denizdeki adacıklar gibi görünür. Bu yüzden bunlara Langerhans adacıkları enir. Langerhans adacıklarının insülin salgılayan hücreleri beta hücreleri, glukagon salgılayan hücreleri de alfa hücreleri olarak adlandırılır.
Beta hücreleri bazı kişilerde yeterli insülin salgılayamaz. Bu durumda kandan hücrelere yeterli glikoz geçemez ve kandaki glikoz konsantrasyonu artar. Böylece şeker hastalığı ortaya çıkar. Şeker hastalarında kandan yeterli glikozu alamayan hücreler, yapılarındaki proteinleri karbonhidratlara dönüştürürler. Hasta sürekli zayıflar. Hücrelere geçemediği için kanda fazlalaşan şeker idrarla dışarı atılır. Bu yüzden idrarda şeker çıkması hastalığın önemli belirtisidir. Beta hücrelerinin neden az insülin salgıladığı henüz bilinmemektedir. Ancak hastalığın kalıtsal olduğu saptanmıştır.
